باد باد باد

باد آفتاب را تکان نخواهد داد!/

این سایه های ابدی جم نخواهد خورد/

بور خواهد شد این پیرهن چرکین/

سایه ام پا سفت کرده در زمین زلال/


سر من پر درآورده مثل مرغ خیال/


آسمان هل داده پرنده را به سمت زمین/


پرواز چه کوتاه بود تا لب بام!/


باد آفتاب را تکان نخواهد داد/


تا باد باد، نمی شوم آرام/


سنگدان سرم پر شد از تحجرها/


ای مرغک خیال پر بکش از آجرها/


برو آنجا که باد باد/


آفتاب تو را تکان نخواهد داد/


بردار! سایه ی براق مرا بردار!/


باد، باد را به خاطرت بسپار!/


بخار سایه را روی آسمان زمخت!/


بروب زمین را ز سایه ی هنگفت!/


سوار باد باش و باش را پر باش/


به آسمان بگو که خوشی به این پرواز/


بگو که آرزوی تو اینست؛/


هیچ کاش!/


نوکی به آسمان بزن و برگرد/


بیا به سایه نگو دانه ای بپاش!/


بیا که خانه ات اینجاست روی سرم/


بیا تو را به سرزمین "باد!" می برم.

Zolf Modernism

زلف بر باد مده تا بدهی بر بادم

ناز بنیاد بکن تا بکنی بنیادم
مِی بخوربا همه کس تابخورم خون جگر

سر بکش تا بکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه بکن تا کنی دربندم

طُره را تاب بده تا بدهی بر بادم

یار بیگانه بشو تا ری از خویشم

غم اَغیار بخور تا بکُنی ناشادم

رخ نیافروز که فارغ کنی از برگِ گُلم

قد نیافراز که از سرو کنی آزادم

شمع هر جمع بشو ور نَه نسوزی ما را

 یاد هر قوم بکن تا بروی از یادم

شهره‌ی شهر بشو تا بنهم سر در کوه

شور شیرین بنما تا بکُنی فرهادم

حافظ از جور توحاشاکه نگرداند روی

گرچه آن روز که در بند توام آزادم!