زلف بر باد مده تا بدهی بر بادم
ناز بنیاد بکن تا بکنی بنیادم
مِی بخوربا همه کس تابخورم خون جگر
مِی بخوربا همه کس تابخورم خون جگر
سر بکش تا بکشد سر به فلک فریادم
زلف را حلقه بکن تا کنی دربندم
طُره را تاب بده تا بدهی بر بادم
یار بیگانه بشو تا ری از خویشم
غم اَغیار بخور تا بکُنی ناشادم
رخ نیافروز که فارغ کنی از برگِ گُلم
قد نیافراز که از سرو کنی آزادم
شمع هر جمع بشو ور نَه نسوزی ما را
یاد هر قوم بکن تا بروی از یادم
شهرهی شهر بشو تا بنهم سر در کوه
شور شیرین بنما تا بکُنی فرهادم
حافظ از جور توحاشاکه نگرداند روی
گرچه آن روز که در بند توام آزادم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر